Czy praca Pani zespołu w resorcie edukacji została zawieszona na czas wojny?
Nasz zespół, w tym ja, pracuje teraz online. Ja zresztą obecnie przebywam w Polsce. W szczególności skupiamy się na regulacjach związanych z funkcjonowaniem uczelni w czasie wojny. Dziś priorytetem jest bezpieczeństwo studentów i kadry. Dlatego na początku wojny zalecono wszystkim uniwersytetom wstrzymanie procesu kształcenia na dwa tygodnie. Od 21 marca studenci znów mogą się uczyć, jeśli tylko poziom bezpieczeństwa w ich regionie na to pozwala. Decyzję o trybie nauczania pozostawiono uczelniom. Ponieważ jednak większość studentów i kadry akademickiej jest rozproszona po kraju i za granicą, na ogół zajęcia są prowadzone w formie online. Obecnie (3 kwietnia 2022 r.) prawie wszystkie uczelnie wznowiły pracę, w tym te kształcące fizjoterapeutów.
Na czym polega Pani praca w ministerstwie?
Koordynuję projekt Erasmus+ „REHAB” mający na celu opracowanie i wdrożenie innowacyjnego programu studiów magisterskich z fizjoterapii w Ukrainie. Współpracujemy z czterema europejskimi uczelniami partnerskimi, w tym AWF w Warszawie, oraz z czterema ukraińskimi.
Projekt powinien zakończyć się 31 marca 2022 r., jednak w obecnej sytuacji musiał zostać przedłużony. Programy kształcenia fizjoterapeutów planujemy poszerzyć o wiedzę związaną z fizjoterapią w warunkach wojennych, a także zapewnić szkolenia z jej zakresu innym pracownikom medycznym w Ukrainie.
Jakie są obecnie największe potrzeby studentów i fizjoterapeutów z Ukrainy, którzy przyjechali do Polski?
Jeśli chodzi o studentów fizjoterapii, to dla nich najistotniejsze jest kontynuowanie nauki. Uważamy, że najlepszym rozwiązaniem byłoby włączenie ich do polskiego programu nauczania, w tym niezwykle cennych zajęć praktycznych. Większość ukraińskich wykładowców prowadzi zajęcia na własnych uczelniach, ale bylibyśmy wdzięczni za umożliwienie im współpracy z polskimi uczelniami np. w formie wizytowania wydziałów czy mobilności akademickiej.
Rozumiemy, że aby wykonywać praktykę fizjoterapeutyczną w Polsce, należy uzyskać prawo wykonywania zawodu. Jest to jednak proces długotrwały. Byłoby więc wspaniale, gdyby ukraińscy fizjoterapeuci mogli być zatrudniani jako asystenci oraz mieli możliwość uczestniczenia w kursach podyplomowych czy odbycia praktyk.
Czy nieznajomość języka polskiego może być przeszkodą w podjęciu/kontynuacji studiów lub pracy w Polsce? Czy to jest dzisiaj problem?
Ukraiński jest dość zbliżony do polskiego, więc nawet przy niskiej znajomości języka możliwe byłoby rozpoczęcie nauki czy pracy. Uważam jednak, że należałoby oczekiwać, że po pewnym czasie (np. 3–6 miesiącach) dana osoba zacznie podnosić swoje kompetencje językowe. Jeśli studenci przystąpią do programów w formie mobilności akademickiej, a uczelnia wyrazi na to zgodę, mogą uczyć się w języku angielskim bez konieczności nauki języka polskiego.
Język nie jest
dla nas problemem
