Z chwilą wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zawodzie fizjoterapeuty zawód ten stał się samodzielnym zawodem medycznym. Zgodnie ze słownikiem PWN samodzielny oznacza „dający sobie radę, niepotrzebujący pomocy” czy „powstały bez czyjejś pomocy, czyjegoś wpływu, wykonany niezależnie przez kogoś”. Oznacza to, że wykonywanie zawodu fizjoterapeuty wiąże się z obowiązkiem analizowania swojego działania zawodowego pod kątem jego zasadności i odpowiedniego reagowania w przypadku powstania wątpliwości, co do podjętej decyzji. Warto przy tym podkreślić, że omawiana samodzielność obowiązuje bez względu na formę wykonywania zawodu (czy to chodzi o umowę o pracę, umowę zlecenie, czy też praktykę fizjoterapeutyczną) i zakres świadczonych usług.
Zgodnie z ustawą zawód musi być wykonywany z należytą starannością, zgodnie z zasadami etyki zawodowej, poszanowaniem praw pacjenta, dbałością o jego bezpieczeństwo i na podstawie aktualnej wiedzy medycznej. Ponadto ustawa zapewnia samodzielność poprzez wprowadzenie współpracy fizjoterapeuty z osobami wykonującymi inne zawody medyczne (art. 6 ust. 1 u.z.f.).
Najważniejszym wyrazem samodzielności fizjoterapeuty jest wprowadzone prawo do:
- Prowadzenia dokumentacji medycznej pacjenta,
- Wglądu do dokumentacji medycznej,
- Uzyskania od podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych pełnej informacji o stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych metodach diagnostycznych, leczniczych, rehabilitacyjnych, zapobiegawczych i dających się przewidzieć następstwach podejmowanych działań, w zakresie niezbędnym do udzielenia pacjentowi fizjoterapeutycznych świadczeń zdrowotnych.
Odrębnym, lecz równie istotnym uprawnieniem, jest prawo domagania się od lekarza uzasadnienia potrzeby wykonania określonego zlecenia w zakresie fizjoterapii, a w skrajnych przypadkach – prawo odmowy wykonania świadczenia. Taka sytuacja może jedynie mieć miejsce w przypadku powstania uzasadnionych wątpliwości. Warto przy tym pamiętać, że odmowę wykonania świadczenia fizjoterapeuta uzasadnia w dokumentacji medycznej i informuje o niej lekarza zlecającego (zob. art. 6 ust. 2 u.z.f.).
Fizjoterapeuci są więc samodzielni w wykonywaniu swojego zawodu, co jednak nie stoi w sprzeczności z faktem, że w określonym zakresie będzie istniała konieczność podporządkowania się decyzjom lekarza. Lekarz bowiem nadal posiada najszersze kompetencje w procesie leczenia pacjentów i odgrywa istotną rolę w udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Jako osoba posiadająca największą samodzielność spośród funkcjonujących zawodów medycznych, ma najszersze uprawnienia, ale także obciążony jest największą odpowiedzialnością prawną.
Takie podporządkowanie, jak to zostało wskazane wyżej, nie koliduje z posiadaną przez fizjoterapeutów samodzielnością, a co za tym idzie – niezależnością w wykonywaniu zawodu. To bowiem na fizjoterapeucie, co do zasady, ciąży ostatecznie odpowiedzialność za zabiegi udzielone pacjentowi – nawet, jeżeli zostały one zlecone przez lekarza czy innego fizjoterapeutę.
Daj znać, co sądzisz o tym artykule :)
