W czasie podwyższonego ryzyka zarażeniem się koronawirusem, a także konieczności przebywania w przymusowej izolacji od bliskich, zmiany trybu życia i przeniesienia sfery zawodowej w tryb online, wielu pacjentów deklaruje wzrost niepokoju, objawów lękowych czy psychosomatycznych. Łączy się to ze zmianą dotychczasowych ram funkcjonowania na wielu płaszczyznach – społecznej, relacyjnej czy zawodowej. Ta rewolucja pozbawia człowieka poczucia bezpieczeństwa i stałości, a tym samym podstawowej bazy do utrzymania rezerwy zasobów emocjonalnych i poznawczych, dzięki którym funkcjonuje w dobrostanie psychofizycznym.
Grupą zawodową najbardziej narażoną na skutki ekspozycji na przewlekły stres i zagrożenie są pracownicy służby zdrowia bezpośrednio zaangażowani w opanowanie pandemii. Badania w trakcie epidemii SARS pokazały, że osoby objęte kwarantanną przejawiały symptomy zaburzeń w obszarze funkcjonowania psychicznego: chwiejność emocjonalną, depresję, obniżenie nastroju, poirytowanie, bezsenność, objawy zespołu stresu pourazowego, gniew, wyczerpanie emocjonalne. Dwa badania nad długoterminowymi skutkami izolacji wskazały na spadek objawów afektywnych oraz na wzrost zachowań i strategii unikających, w tym wzrost przypadków uzależnienia od alkoholu lub innych substancji. Szczególnie było to widoczne wśród przedstawicieli służby zdrowia. W ich przypadku działania unikające przejawiały się również w minimalizowaniu bezpośredniego kontaktu z pacjentami lub nawet niezgłaszaniu się w miejscu wykonywania pracy. Wykazywali w ten sposób objawy przypisywane fobii społecznej lub lęku o zdrowie (unikanie ludzi kichających i kaszlących, a także zgromadzeń), będących wtórnymi symptomami wchodzącymi w spektrum syndromu stresu pourazowego.
W obecnej sytuacji zadbanie o personel medyczny staje się kluczowym zadaniem dla służb wspierających i tematem do szerszej dyskusji na szczeblach zarządzających sytuacją kryzysową. Wsparcie powinno być oparte na zapewnieniu niezbędnego sprzętu, ochronnego ubrania i maseczek, a także na dbaniu o higienę pracy zespołów medycznych – zapewnieniu im możliwości odpoczynku, bezpieczeństwa własnego i ich rodzin, rzetelnej informacji oraz konsultacji psychologicznych. Praca psychologiczna musi być oparta na założeniach interwencji kryzysowej, a więc bezpłatna i prowadzona w warunkach pełnego zaufania. Rozbudowanie zasobów emocjonalnych pracowników służb medycznych jest niezbędne to tego, aby poradzili sobie w tej trudnej sytuacji, pełnej chaosu i lęku.
Daj znać, co sądzisz o tym artykule :)
