Pracuję jako fizjoterapeuta w NZOZ w Ostrowie Wielkopolskim. Większość pacjentów przychodzi do mnie ze skierowaniami od lekarzy rodzinnych oraz lekarzy różnych specjalizacji, tj. ortopedów czy neurologów. Tylko znikoma grupa chorych kierowana jest przez lekarza ze specjalizacją z rehabilitacji. Wraz z wprowadzeniem samodzielności zawodowej jako fizjoterapeuci zyskaliśmy więcej możliwości terapeutycznych. Pacjent trafia do nas bezpośrednio, mamy wpływ na plan i przebieg leczenia. Nie mogę narzekać na te procedury. Uważam, że taki system buduje prestiż naszego zawodu i lepiej pomaga pacjentowi.
Niemniej negatywne zjawiska wciąż są obecne. Te drobne to np. źle wypełnione przez lekarzy skierowania na fizjoterapię, brak podstawowych danych jak PESEL, adres czy choroby współistniejące. Poważniejsze związane są z organizacją systemu finansowania. Wycenę wizyty diagnostycznej u fizjoterapeuty na 15 punktów uważam za skandaliczną. Pracuję w systemie refundowanej fizjoterapii od 2009 roku i obserwuję systematyczne obniżanie ceny za punkt rozliczeniowy. Wszystkie zabiegi finansowane w ramach NFZ wykonywane ambulatoryjnie już dawno są kilkukrotnie tańsze niż ich faktyczna wartość rynkowa. W obecnej sytuacji niezbędne są szybkie decyzje o zwiększeniu finansowania fizjoterapii. NFZ tego problemu nie zauważa, co zniechęca przedstawicieli naszego zawodu do wykonywania badań diagnostycznych. A są one konieczne.
Proszę sobie wyobrazić, że dzisiaj wpisywałem do terminarza pacjentów na wizytę fizjoterapeutyczną na grudzień 2020 r.! Zadaję sobie pytanie: jak skierowanie na fizjoterapię wystawione w lipcu może być adekwatne do sytuacji chorego w grudniu? Oczywiste jest, że po pół roku oczekiwania sytuacja i potrzeby pacjenta ulegną zmianie, należy go ponownie zdiagnozować i określić zakres pracy fizjoterapeutycznej. Być może gdyby kolejki na fizjoterapię nie były takie długie, to sytuacja przedstawiałaby się inaczej, ale na razie nic nie zapowiada zmiany w tym obszarze.
Daj znać, co sądzisz o tym artykule :)
